گاهی وقت ها ژن های دل تنگی ام فعال می شود، یاد هر چه می افتم با دلتنگی ست. و هر دفعه یک چیز در اوج دل تنگی هایم خود نمایی می کند. برای مثال بار ها یاد و خاطره ی دبیرستان مرا دل تنگ می کرد، آن چنان که رطوبت چشمانم چند برابر می شد. قریب به گریه.
چند وقتی است دلم به هوای وبلاگ مان - جزء و کل اول - پر می کشد. همان طور که برای دبیرستان ،همان طور که برای دوستانم در تابستان.