تریبونِ آزاد

از این که راجع به این قضیه کهنه شده مینویسم عذر می خوام، ولی چه کنم که هر روز میبینمش، و هر روز وقتی از توالت خارج میشم تا چند دقیقه بهش فکر میکنم، به علاوه موضوع خوبی هم برای گذاشتن نظراتِ البته اگر کمی ببیندگان وبلاگ از این چند نفر بیشتر بشن و این دختر های لوس دانشگاه که یا کاری به این چیزا ندارن ویا وقتی هم نظر میدن یه ناشناس میچسپونن تنگش، که مبادا کسی بشناستشون، و عجیب ناشناس هایی اند که ردِشناس از خودشون میزارن که هنوز نتونستم این مورد رو روانشناسی کنم، بگزریم، بله خلاصه من هر روز طبق عادت به دستشویی طبقه ۳، در سوم مراجعه میکنم و همینطور که متمرکز و عمیق شدم چشمم به در می افته و افکار سمت و سوی خودشون رو پیدا می کنند، پس حالا واضحه که تمرکز من در توالت کجا مصرف میشه، بله! نقد جامعه و جامعه شناسی و همون طور که میدونید چون آدم روزی چند بار این کار رو انجام میده من کم کم دارم به جامعه شناسی علاقمند میشم، عکس رو هم میذارم اینجا تا ببینید(این تصویر از دید من در توالت گرفته شده)

بله بله، بسیار غم انگیزه، تیریبون های آزاد کشور ما داره به توالت ها نقل مکان میکنه، حتی توی مجله دانشگاه هم ابراز تاسف کرده بودن و جالب اون هایی که درش بحث های طولانی در میگیره، که من عادت ندارم برم ولی اگه مسیرم خورد یه عکسی از بحث های سیاسی درون توالتی که بسیار کم خطر هستن و زندان و عواقب خطرناک دیگر رو ندارن میذارم براتون.

پ.ن: یادم رفت بگم، توی این توالت نویس نکته مهمی است، این که کسی که با ماژیک مشکی نوشته جوابش به این معنی هست که معتقده انسانی که فهمیده باشه این حرف رو نمیزنه و این که از انسان های نفهم بدش میاد و این خیلی جالبه، این نشون میده تشخیص خوب بد دودوتا چهارتا نیست و دو تا دانشجو (فرض میکنیم آگاه) عقیده متضادی با هم دارند...